Chapter 2

"Śmierć jest lekka. Tylko chwila przed zgonem jest straszna."

     Pamiętam  spadanie i mój porywany przez wiatr krzyk. Pamiętam bezradne machanie rękami i nogami. Pamiętam moment, w którym uświadomiłam sobie, że nie ma ratunku. Pamiętam pierwszy krzyk - kobiety, która zupełnie przypadkowo uniosła twarz w stronę słońca. Potem doszły kolejne krzyki: kobiet, mężczyzn, dzieci. Psy szczekały, ludzie krzyczeli. Ja krzyczałam. Pamiętam, że obserwatorzy mych ostatnich chwil byli tak sparaliżowani, że nie byli nawet w stanie się cofnąć. Nie pamiętam samego uderzenia. Podejrzewam, że zamknęłam oczy. Pamiętam za to uczucie lekkości i pierwotny instynkt, każący mi wleźć na ścianę. Pamiętam to, co nadeszło chwilę później, a mianowicie uczucie gorąca i zimna jednocześnie, spokój i wstrząs, oraz myśl o tym, że błyszczyk brzoskwiniowy zdecydowanie przeważa czekoladowy - choć to ostatnie z całą pewnością nie należało do mnie. A potem znalazłam się w czyichś silnych ramionach. W ramionach kogoś, kto z niewiadomych mi przyczyn bardzo głośno się śmiał.

        Mawia się, że najgorszych jest kilka pierwszych dni, potem człowiek zaczyna się przyzwyczajać do nowej sytuacji, jakakolwiek by ona nie była. Cóż, to chyba nie tyczy się śmierci.
        Czasem, jeszcze kiedy żyłam, zastanawiałam się, jak to jest umierać. Umierać, nie umrzeć. Nie poświęcałam zbyt wielu myśli temu, co będzie dalej, choć oczywiście i ten temat zajmował mój umysł od czasu do czasu. Zawsze myślałam, że umrę ze starości, we śnie. Że moja śmierć będzie spokojna i cicha, a wokół mnie będą moi najbliżsi.
        Rzeczywistość niestety wyglądała inaczej.
        Spadłam z manhattańskiego wieżowca, którego nazwy nawet nie pamiętam. Zamiast bliskich byli przy tym przypadkowi ludzie, którzy dodatkowo na tym ucierpieli. Jak się później dowiedziałam, zachlapałam sobą kilka osób, a pewnemu mężczyźnie fragment mojej kości wbił się w lewe oko. Zaraz po moim spektakularnym zgonie przelazłam przez ścianę a chwilę później złamałam główną zasadę trupów - o której oczywiście nie miałam pojęcia - a mianowicie, przeleciałam przez moją szkolną koleżankę. Chociaż koleżanka to zbyt mocne słowo. Shea Knight należała do gatunku osób tolerowanych z litości. Przynajmniej przeze mnie. Należała do zgrupowania zdecydowanie zbyt bogatych dziewcząt paradujących w zbyt krótkich spódniczkach i wymachujących energicznie pomponami przy każdej możliwej okazji. Była farbowaną blondynką, z natury szatynką. Miała bardzo jasne błękitne oczy, w jasnym świetle dnia wydawały się niemal przezroczyste. Nos, który zamierzała sobie zoperować, obecnie był lekko skrzywiony, czego powodem było przykre zetknięcie z piłką podczas jednego z meczy. Drobne różowe usta zazwyczaj układały się w uroczy uśmieszek, ukazujący idealnie proste białe ząbki. Ze względu na albinoskie korzenie jej cera była dość blada i starała się unikać słońca. Jako jedna z niewielu czirliderek nie była anorektyczką i zawsze powtarzała, że za bardzo ceni sobie swoje kształty, by zacząć się odchudzać.
        Niemniej, przeleciałam przez nią, przypadkowo odblokowując w jej mózgu blokadę, którą posiada prawie każdy żyjący. Mówiąc krótko - zaczęła widzieć trupy. Pewnie by jej się to spodobało, gdyby nie fakt, że zamiast "Zaraz Przed", zazwyczaj widywała nas "Zaraz Po", co często nie było zbyt miłym widokiem. Nic dziwnego, że zaczęła świrować.
        A potem ktoś mnie złapał. Ktoś, kto miał zarazem cudowny i irytujący śmiech. Śmiech, który zniknął niemal tak szybko, jak się pojawił.
        - Coś ty, do cholery jasnej, zrobiła?! - Osobnik, którego twarzy nie widziałam najwyraźniej nie zapoznał się ze znaczeniem słowa "kultura", bowiem ściskał mnie zdecydowanie zbyt mocno i krzyczał mi wprost do ucha.
       Ciągle w szoku, musiałam chwilę pomyśleć nad odpowiedzią.
        - Umarłam - odparłam w końcu.
        - Dajcie jej nobla. Przeleciałaś przez nią! - Wreszcie mnie puścił, więc mogłam się odwrócić i przyjrzeć nowemu "znajomemu".
        Widok był przyjemny dla oka. Mierzył jakiś metr dziewięćdziesiąt. Miał proste, czarne włosy sięgające brody, które obecnie spływały na twarz, lekko przysłaniając nefrytowe oczy. Nigdy wcześniej nie widziałam takiego odcieniu zieleni. Odziany był w długi do ziemi czarny płaszcz, wyglądający jakby pochodził z innej epoki, w związku z czym nie widziałam, co miał pod spodem. Widać jednak było, że jest umięśniony.
        - Kim ty jesteś? - spytałam, zanim zdążyłam się powstrzymać.
        Przeciągnął ręką po włosach i skrzywił się lekko.
        - Wygląda na to, że twoim przwodnikiem.



---------------------------------------------------------------
Cóż, troszkę refleksyjnie, troszkę zabawnie. Właśnie w takich klimatach będzie ta historia. Raz zabawniej, raz refleksyjnej. Mam nadzieję, że Wam się spodoba ;)
To ostatni rozdział dodany przed sesją, która w moim przypadku zaczyna się w przyszłym tygodniu, a kończy ostatniego dnia stycznia. Plus ewentualnie poprawki, choć jak na razie wciąż się łudzę, że uda się za pierwszym razem :P W każdym bądź razie następny rozdział pojawi się jakoś na początku lutego, tak myślę.
WASZE BLOGI
Bardzo przepraszam za wszelkie zaległości na waszych blogach, nadrobię je zaraz po egzaminach. Meth - do Ciebie z pewnością też zajrzę i zacznę czytać wszystko od początku, zapewniam Cię ^^ W każdym bądź razie proszę Was o wyrozumiałość i cierpliwość ;)
Dziękuję serdecznie za wszystkie Wasze komentarze - oby było takich jak najwięcej ;)